Kalemimin Ucu

Kırık dökük bir ayna karşımda kendime bakıyorum yarım orda yarım burda... Görüntüm net değil ben nerdeyim hiç belli değil. Ayna bana bakıyor ben aynaya ama aynadaki 'ben'i görmek mümkün değil. Karmakarışık olmuşum saçım başım dağılmış, gözlerim halkalanmış... Düşüncelerim yüzüme yansımış. Kaşım yıkılmış, dudaklarım ters dönmüş sanki... Bu ben değilim dedim kendi kendime aynadaki karmakarışık insan ben değilim. Ya ayna kırık ondan öyle yada ben karışığım bundan böyle...Aradaki farkı anlayamadım ayna kırık diye mi karmakarışığım yoksa gerçekten bu benmiyim dedim kendi kendime... Ayağa kalktım boy aynasının karşısına geçtim; bu benmiyim dedim kendime günlerdir pijamalarım üstümdeydi üzerimi sadece pijama değiştirmek için değiştiriyordum... Bu kasvet beni daha da yoruyordu sanki. Gülümsedim aynada kendime hiç yakışmamıştı sanki gülmek. Gülmek insana yakışmazmıydı oysa?... Kendim için birşey yapmak geldi içimden. Ama şimdi şuan da bu satırlar yazarken... Kalkıp ılık bir duş almayı, duştan çıktıktan sonra günlerdir yapmadığımı makyajımı yapmayı ve kendim için bir kaç kıyafet seçip giyinmeyi istedim birden. Evet şuanda istedim. Günlerden sonra ilk defa istedim... Ve benim için en güzel olanı yapmaya karar verdim günlerdir hatta aylardır görmediğim güneşle selamlaşmayı istedim şuanda... Çıkıp uzun uzun yürümeyi, kara dokunmayı, soğuğu hissetmek istedim... Işığın parlaklığı gözlerimi ağrıtsın istedim... Ve şimdi yazıma son verip dediklerimi yapmaya gidiyorum. Sevgiyle kalın...