...YARINDAN ÖNCE...

Ölümün soğuk nefesi dolaşır karanlık sokaklarda, rüzgar eser sanırsın üşürsün tüylerin diken diken olur anlam vermezsin bu soğuk rüzgara... Yanından geçer gider de ölümün sessizliği fark etmessin çoğu zaman. Yada kendini yakıştıramazsın ölümü. Aklına bile gelmez, gençlerin aklına gelmez ölüm nedense hep yaşlılar düşünür onlar yaşar ölüm korkusunu. Oysa ki dakikalar hatta saniyeler sonrasına dair bir garantimiz yoktur elimizde. Ama nedense düşünemeyiz bunu. Herşey sonsuzmuş gibi gelir hayat çok uzun gibi. Oysa ki değildir... Biz öyle zannederiz sadece. Eğer öleceğimizi düşünseydik bugün böylesine yaşayabilirmiydik, delice, öylesine. Neler yapardık kimbilir; yaradana iyi bir kul oldum izlenimi vermek için başımızı secdeden kaldırmazdık, ellerimizi semadan indirmezdik... Ne kadar malımız mülkümüz varsa sırf gider ayak iyilik olsun diye bir yerlere bağışlar, fakir fukara sevindirirdik... Herkese iyi davranır, kalp kırmazdık... Daha sayamaycağım bir çok şey yapardık eminim. Asıl merak ettiğim neden bunları şimdi yapmıyoruz! Mutlaka öleceğini bilmek mi gerekir bunları yapmak için. Bir lokma ekmeği biriyle paylaşmak bu kadar zormudur insanlık için. Hiç düşündünüz mü onların yerinde olmayı, onların yerinde hayata sarılmayı?... Empati yapmak böyle durumlarda anlaşılmasına yetecektir birşeylerin. Kendimizi onların yerine koyalım lütfen. Onlar gibi olmadığımız onlar gibi olmayacağınız anlamına gelmez... Tüm insanlık için en yakınımızdakilerden başlayalım. Belki de yan komşunuzdur kimbilir yada iki mahalle ötedeki gece konduda yaşıyordur. Bir akşam kapısını çalıp da bir tane ekmek tutuşturuverin eline. İnanın herşey çok daha güzel olacak o günden sonra. Bugün bir hayatı da siz kurtarın. Yüreğinize sağlık diyorum şimdiden...